Op woensdag 12 maart kwamen de 60=plussers weer bij elkaar.
Deze keer zijn Jan en Imma Slot onze gastsprekers. Jan heeft gewerkt als bouwkundig architect en Imma als verpleegkundige. Na een periode op het zendingsveld gewerkt te hebben zijn zij betrokken geraakt bij o.a. huwelijkspastoraat. Daarnaast geven zij al jarenlang leiding aan het team van nazorg tijdens de pinksterconferentie van St. Opwekking
Maart 2025
Op woensdag 12 maart kwamen de 60plussers bij elkaar.
Deze keer zijn Jan en Imma Slot onze gastsprekers. Jan heeft gewerkt als bouwkundig architect en Imma als verpleegkundige. Na een periode op het zendingsveld gewerkt te hebben zijn zij betrokken geraakt bij o.a. huwelijkspastoraat. Daarnaast geven zij al jarenlang leiding aan het team van nazorg tijdens de pinksterconferentie van St. Opwekking
Afscheid
We hadden op die dag ook nog een bijzonder moment.
Wim van Putten leidt het gesprek in: ‘Soms zijn er van die momenten waarvan je zegt: ‘Oké, dat is even een lastig iets.’ En daarom, Jan, wil jij eventjes naar voren komen? En Frieda natuurlijk even ook! Die twee horen bij elkaar hè, sinds een paar jaar. Fijn om jullie zo even gezamenlijk hier te hebben.’
Jan neemt het woord:
“Goedemorgen allemaal,” begint Jan, terwijl hij Frieda aankijkt. “We hoorden net dat er een stoel of tafeltje bij gezet moet worden, omdat er steeds meer mensen komen. Nou, er gaan twee mensen weg. Frieda en ik gaan weg.” Hij legt uit dat ze in Ermelo gaan wonen. Ze zijn getrouwd en hebben daar het huis Frieda. Zijn huis in Amstelveen wordt verkocht. Daarmee verlaten ze deze gemeente.
Jan bedankt de mensen hartelijk voor alle zorg die hij en zijn overleden eerste vrouw hebben ontvangen. Hij vertelt hoe hij en Frieda elkaar hebben gevonden, dat ze precies een week schelen in leeftijd, en hoe de Heer hen samen op dit pad heeft gebracht. “We houden ontzettend veel van elkaar,” zegt hij, en geeft eerlijk toe dat hij niet wist dat je, naast je eigen man of vrouw, nog zoveel van iemand anders kon houden op latere leeftijd. “Je bedenkt bij jezelf: van mij hoeft het niet meer, zegt hij, “Maar ik prijs de Heer met blijde galmen voor alles wat Hij heeft gedaan voor mij en nog steeds doet.”
Ze gaan verder in Ermelo en willen daar tot zegen zijn, vooral in het ouderenpastoraat. “De mensen mogen daar gewoon heerlijk troost ontvangen,” zegt Frieda. “Met de liefde die we zelf van de Heer kregen. En dat is het mooiste wat er is.” Jan haalt nog de metafoor aan van een spreker die hem een ‘planting van de Heer’ noemde, met wortels net zo diep als de kroon van een boom. Hij benadrukt hoe blij hij is dat hij Jezus kent, en dat hij dat kan delen met anderen en ziet hoe God levens verandert. Hij bedankt iedereen nog een keer voor alles.
Getuigenis van Jan en Imma Slot
We hadden het voorrecht te luisteren naar Jan en Imma Slot. Ze kwamen helemaal uit Amersfoort en deelden met ons hun levensverhaal. En wat toen meteen duidelijk werd, was dat hun geloof daarin een absolute hoofdrol speelt. Ze lieten ons zien hoe God hen meer dan 50 jaar lang, tijdens hun hele huwelijk, had geleid, gevormd en voor hen heeft gezorgd. En hoe juist dat, die ervaringen met God, had geleid tot hun werk in het huwelijkspastoraat.
Jan komt oorspronkelijk uit Rotterdam, en Imma uit Eindhoven. Een mooie combinatie, die elkaar in het werk mooi aanvult. Jan is bouwkundige en architect – hij had letterlijk dingen opgebouwd in zijn carrière. Imma heeft jarenlang als wijkverpleegkundige gewerkt, zorgend voor mensen. Samen hebben ze een prachtig gezin gesticht: vier kinderen en veertien kleinkinderen. Hun leven, zo vertelden ze, had de nodige pieken gekend, prachtige momenten, maar ook diepe dalen, moeilijke periodes. En juist daarin, benadrukten ze, hadden ze steeds weer Gods trouw ervaren. Hun lijftekst, die ze aan het begin al met ons deelden, zei alles: “Alleen dankzij zijn genade ben ik wat ik ben. En zijn genade bij mij is niet zonder uitwerking gebleven.” Ze benadrukten keer op keer: al het goede dat er was gebeurd in hun leven, kwam van God.
Het Begin van hun Geloofsreis en Dienen
Jan nam ons mee naar het begin van zijn eigen geloofsreis. Hij vertelde hoe hij als 16-jarige jongen op een jeugdkamp in België was geweest. In een bos, terwijl anderen openlijk baden, bad hij, een beetje stiekem, mee. Jan stotterde destijds en had huiduitslag. Maar op dat moment in het bos, zo ervoer hij, kwam er een diepe vrede over hem heen. En hij kon weer normaal praten. Dat was voor hem, zo legde hij uit, het beginpunt van een blijvende, levende relatie met God.
Zowel Jan als Imma voelden al vroeg in hun leven een roeping voor zendingswerk. Kort na hun huwelijk – na slechts zes weken! – hadden ze al een jongen met ernstige problemen in huis genomen. Hij had zelfmoordneigingen gedaan toen ze hem vonden. Dat was het begin van een bijzondere periode. Ze vertelden dat ze tientallen jongeren hebben opgevangen in een huis, zo legden ze uit. Door met deze jongeren te leven en te werken, werden ze zelf gevormd en kneedden ze als het ware hun eigen karakter.
Daarnaast waren ze heel actief in hun kerk en werkten ze mee aan een christelijke telefoondienst, de SOS-telefoondienst, voor mensen in nood. Ze deelden een indrukwekkend verhaal over een man in een delirium. Ze slaagden erin hem via de telefoon tot rust te brengen door gebed, en ze zagen daarin echt Gods ingrijpen.
Ook hun persoonlijke kinderwens kwam ter sprake. Ze vertelden openhartig dat beiden een verminderde kans op het krijgen van kinderen hadden gehad. Ze lieten hiervoor bidden. Het eerste effect, zo ervoeren ze, was dat ze de spanning rondom dit verlangen konden loslaten. Enkele maanden later raakte Imma zwanger. Ze kregen hun dochter Jiska. En de betekenis van die naam? ‘God ziet om naar’. Een heel persoonlijk bewijs voor hen van Gods zorg in hun leven.
Zending in Afrika: Een Cruciale Periode
Om die zendingsroeping te volgen, vertrokken Jan en Imma naar Ghana, in West-Afrika. Ze gingen daarheen via Wycliffe Bijbelvertalers – ze noemden de organisatie liefkozend ‘big lift’. Jan kon daar zijn bouwkundige talenten inzetten en Imma deed diverse taken. De omstandigheden in Ghana waren verre van eenvoudig, vertelden ze: extreme hitte, alles was stoffig, en vaak was er geen water of elektriciteit.
Een bijzonder moeilijke periode brak aan toen Imma ernstig ziek werd. Ze moest met hun jongste kind terug naar Nederland voor medische zorg. Jan bleef achter in Ghana met hun oudere dochter. Die scheiding duurde drie maanden, en ze gaven toe dat dit ontzettend zwaar was geweest en hun huwelijk onder druk had gezet. Ze vertelden dat ze deze periode heel verschillend hadden beleefd, en dat had voor spanningen gezorgd. Bij terugkomst in Ghana, zo vertelden ze eerlijk, realiseerden ze zich pas echt hoe slecht het eigenlijk ging met hun relatie. Daar, op hun knieën voor hun bed, baden ze samen of God hun wilde laten zien wat hun eigen aandeel was in de problemen, en hen wilde wijzen op hun eigen fouten. Dit gebed, benadrukten ze, veranderde veel. Hoewel het een strijd bleef, ervaarden ze Gods hulp om elkaar vergeving te schenken en hun relatie te herstellen. En juist deze ervaring, deze diepte, zo legden ze uit, vormde de basis voor hun latere werk in het huwelijkspastoraat.
Jan deelde ook een bijzonder verhaal over zijn werk in een afgelegen dorp in de bergen, waar hij bijbelvertalers hielp. Het dorpshoofd was fel tegen het evangelie, en er werden dagelijks offers gebracht op een offersteen. Jan voelde veel weerstand om daar te werken. En toen dacht hij aan Psalm 121: “Zie ik op naar de bergen, vanwaar zal mijn hulp komen? Mijn hulp is van de Heer, die hemel en aarde gemaakt heeft.” Dat besef gaf hem moed, want zijn hulp kwam niet van die dreigende bergen met de offersteen, maar van God.
Het Huwelijkspastoraat: Door Ervaring Gevormd
Na hun terugkeer uit Afrika, nu zo’n 40 jaar geleden, waren Jan en Imma begonnen met huwelijkspastoraat. Ze waren hierin getraind. En je snapte wel waarom juist zij dit werk konden doen: ze waren zelf door diepe dalen in hun huwelijk gegaan en hadden aan den lijve ervaren hoe God hen erdoorheen had geholpen. Dat had hen gevormd en uitgerust om anderen te helpen.
Ze legden uit dat huwelijksproblemen vaak complex waren. Er waren zoveel factoren die meespeelden, zeiden ze: financiële stress, verslavingen, verleidingen van buitenaf, werkdruk, karakterverschillen, depressie, of ingrijpende, traumatische gebeurtenissen – ze noemden het tragische voorbeeld van een stel dat hun huis én hun dochter verloor. Al deze dingen hadden een enorme invloed op de relatie.
Ze gaven concrete voorbeelden van echtparen, die ze hebben mogen helpen. Zo ook een echtpaar, waarvan de vrouw te maken had met verzamelwoede en veel emotionele bagage. Het oudere stel had al 40 jaar met problemen geworsteld, maar toch de moed had gevonden om hulp te zoeken. Stellen die worstelden met ontrouw of met verliefdheid op iemand anders. Jan en Imma geloofden erin, en dat straalden ze uit, dat God een God van hoop en oplossing was. Ze benadrukten: gevoelens hoeven niet de baas te zijn. In God is het mogelijk om hier overheen te komen en, hoe moeilijk ook, de juiste keuzes te maken.
Belangrijke Lessen voor Ons Allemaal
Een heel belangrijk concept dat Jan en Imma die ochtend met ons deelden, was de “Lijn van de Hoop”. Het leven, en dus ook een huwelijk, loopt niet als een kaarsrechte lijn omhoog, zeiden ze. Het kent pieken en dalen. En juist in die dalen voelden mensen zich vaak alleen, ver weg van God. Ze waren geneigd om op te geven. Maar Jan en Imma benadrukten: God was juist in die dalen bij je. Denk aan Psalm 23: ook in het donkerste dal ben je niet alleen. Het was belangrijk om je niet alleen te focussen op het negatieve, maar ook bewust te denken aan de goede dingen (denk aan Filippenzen 4:8-9: richt je gedachten op wat goed, zuiver, eervol is) en terug te kijken op wat God al had gedaan – ze noemden dat “gedenkstenen oplichten”.
Een andere cruciale les die ze met ons deelden, was het belang van een “zacht hart” in plaats van een “hard hart”. Zo vaak, zo legden ze uit, wezen partners naar elkaar, zagen ze de fouten van de ander, terwijl ze hun eigen pijn en hun eigen aandeel in de problemen niet zagen. God wil juist dat stenen hart wegnemen en een nieuw, zacht hart geven. En daarbij was vergeving essentieel, benadrukten ze. Zoals God óns heeft vergeven, zo moeten wij elkaar vergeven. Ze verwezen naar de gelijkenis van de onbarmhartige knecht – als God zóveel vergeeft, wie zijn wij dan om een ander niet te vergeven? Vergeving, zo leerden ze ons, opent het kanaal voor Gods vrede in de relatie.
Ze noemden ook nog een idee uit een boek dat Jan vertaalde, “Opposites Attract/Attack”. Partners waren vaak heel verschillend, en die verschillen kunnen tot irritatie leiden – ze ‘attacken’. Maar die verschillen zijn bedoeld om elkaar aan te vullen – ze ‘attracten’ – en om door God gevormd te worden, naar Zijn beeld. Dat gold voor huwelijken, voor gezinnen, maar ook binnen de kerk.
Hoop en Trouw
Kortom, Jan en Imma Slot deelden hun verhaal die ochtend met ons, om te laten zien hoe God trouw is en hoe Hij werkt in het leven van mensen die zich aan Hem toevertrouwden. Hun eigen ervaringen, inclusief die moeilijke momenten zoals de scheiding toen Imma ziek werd in Ghana, hadden hen niet gebroken, maar gevormd en juist toegerust voor hun werk in het huwelijkspastoraat.
Ze moedigden ons die avond aan om God te vertrouwen, juist ook in de moeilijke tijden. Om je eigen hart te onderzoeken – niet alleen naar de ander te wijzen. Om elkaar te vergeven, zoals God ons vergeeft. En om te blijven dienen met de gaven die God je geeft. Want, zo besloten ze hun verhaal vol hoop, God wis een God van hoop en oplossing. Voor elk probleem, en dus zeker ook voor problemen binnen relaties.
