Stop! Blij niet doorrennen
Door Annet de Jong
Annet is gebedsleidster in onze gemeente
Op het moment dat ik deze update schrijf maak ik me klaar voor een driedaagse stilte retraite. Iets waarvan ik nooit gedacht had dat ik dat nog eens zou gaan doen. Ik zal je vertellen hoe ik zover gekomen ben.
Psalm 62:2 Zoek rust, mijn ziel, bij God alleen.
Een paar weken geleden las ik het boek Reisgenoten van Sharon Garlough Brown. Een boek over vier vrouwen die ieder op hun eigen manier vastgelopen zijn in het leven en elkaar ontmoeten tijdens een cursus in een retraitecentrum. Het boek raakte me. Waarschijnlijk omdat ik dingen van mezelf herkende in die vrouwen. Ik werd nieuwsgierig of zoiets ook in Nederland bestond en ging eens googelen. Daar bleef het eigenlijk bij. Ik had het er verder met niemand over. Maar toen werd het zondag en raad eens… Na de dienst kwam er iemand gericht naar mij toe met de specifieke vraag: is een retraite niet iets voor jou? Ik gun het je zo (lief hè?). Als zoiets gebeurt ben ik meteen alert. Zou de Heilige Geest mij misschien iets duidelijk willen maken? Heeft Hij een plan dat ik (nog) niet zie? Opnieuw ben ik gaan zoeken op internet. En iets gevonden dus. Wie weet vertel ik er de volgende keer iets meer van.
Een draf over het platgetreden pad
Maar nu terug naar de tekst. Op een zondagmorgen voor de dienst moest ik denken aan de bovengenoemde Psalm. Het deed me denken aan een beeld dat ik de week ervoor tijdens het bidden kreeg. Dat ging over weilanden en een paard. Ik zag een aantal weilanden achter elkaar. Allemaal gescheiden door een afrastering met aan de linkerkant een houten hek. Van hekje naar hekje liep een platgetreden pad. Plotseling (dat is vaak zo) kwam er links een paard in beeld. Het paard sprong over het eerste hekje, liep op een draf over het platgetreden pad, nam het volgende hekje, rende weer door, nam het volgende hekje enz. Letterlijk als een blind paard. Het paard zag het weiland niet. Zag niet wie of wat er in de wei stond. Vroeg zich niet af of er ook nog een ander, misschien wel mooier pad was. Het was alleen maar gericht op het nemen van het volgende obstakel op steeds weer dezelfde manier. En de vraag kwam bij mij op: doen wij mensen vaak niet precies hetzelfde?
Plan bewust wat ruimte in
Hoe vaak gaan wij maar door? Hoe vaak zijn we meer taakgericht dan mensgericht? Lopen we dezelfde platgetreden paden en verbazen we ons dat de uitkomst ook steeds hetzelfde is? Hoe vaak vergeten we om even pas op de plaats te maken en om ons heen te kijken. Om de ander te zien. Relatie aan te gaan. Om tot rust te komen. Op te laden.
Zelfs Jezus had dat nodig. Verschillende keren staat er in de evangeliën dat Hij, nadat Hij de menigte had bediend, zich terugtrok op de berg bij Zijn Vader. Als Hij het al nodig had om tot rust te komen, hoe halen wij het dan in ons hoofd dat we wel door kunnen gaan. Creativiteit, het zien van nieuwe paden, wordt geboren daar waar rust en ruimte is. Probeer het eens uit. Blijf niet doorrennen. Plan bewust wat ruimte in. Breng je toerental wat naar beneden zodat God weer tot je kan gaan spreken. Neem eens de tijd.
Ik ben nieuwsgierig wat de retraite gaat brengen. In ieder geval tijd. Tijd voor God.
Liefs en zegen,
Annet
